Επιστροφή...τα ταξίδια με τραίνο πάντα κρύβουν κάτι...ένα κατιτίς αλλοτινής εποχής...γι αυτό και μου αρέσουν, ακόμη κι όταν πρόκειται για μια μικρή απόδραση λόγω υποχρεώσεων. Περιμένοντας την αμαξοστοιχία των 9.24(αυτή η ακρίβεια των τραίνων πάντα μου προκαλεί απορία...μια τεράστια παιδική απορία...) τάισα ένα μικρό, ένα λυκοσκυλάκι που με πλησίασε. Θα ήθελα να είχα κάτι παραπάνω από αυτά που είχα γιατί κι όταν τέλειωσαν αυτό πάλι πεινούσε...
Τα λεπτά περνούσαν και περιμέναμε παρέα...
Εγώ να του χαμογελάω κι αυτό να με κοιτάει στα μάτια...
Εν τέλει...τι τους δίνουμε; Τους δίνουμε το χώρο που μας περισσεύει, το φαγητό που μας περισσεύει, το χρόνο που μας περισσεύει...και αυτά μας δίνουν όλο τους το είναι...!! Νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες συμφωνίες που έχει πετύχει ο άνθρωπος!!
Και ίσως και ένα παράδειγμα...
Σε μας προσφέρονται βασίλεια...μια αιωνιότητα που ξεκινάει από εδώ...!! Άραγε πόσο αγαπάμε Αυτόν που μας τα δίνει...;
Τα λεπτά περνούσαν και περιμέναμε παρέα...
Εγώ να του χαμογελάω κι αυτό να με κοιτάει στα μάτια...
Εν τέλει...τι τους δίνουμε; Τους δίνουμε το χώρο που μας περισσεύει, το φαγητό που μας περισσεύει, το χρόνο που μας περισσεύει...και αυτά μας δίνουν όλο τους το είναι...!! Νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες συμφωνίες που έχει πετύχει ο άνθρωπος!!
Και ίσως και ένα παράδειγμα...
Σε μας προσφέρονται βασίλεια...μια αιωνιότητα που ξεκινάει από εδώ...!! Άραγε πόσο αγαπάμε Αυτόν που μας τα δίνει...;
Υπέροχη ανάρτηση γλυκιά μου Σοφία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι: πόσο αγαπάμε και σεβόμαστε τον πατέρα όλων;
Να'σαι καλά!
Καλή Κυριακή εύχομαι! ♥
Σ' ευχαριστώ, πριγκίπισσά μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια πολύ πολύ όμορφη μέρα να έχεις!!:-)